بارون بارونه، زمینا تر می‌شه. گل‌نسا جونم کارا بهتر می‌شه.

شاید برایتان جالب باشد بدانید من بچه که بودم دلم می‌خواست پیامک‌خوانِ برنامه‌ها باشم. از این‌ها که پیام‌های ملت را می‌خوانند و تهش می‌گویند: «فلانی از فلان‌جا، اگر اسم شهر را درست خوانده باشم». بعدترها دلم خواست بخش معرفی کتاب برنامه‌های کودک را اجرا کنم. هر روز کتاب‌هایم را جمع می‌کردم و نویسنده و تصویرگرشان را معرفی می‌کردم. بعدترتر دوست داشتم گوینده‌ی اخبار هواشناسی باشم. همیشه موقع پخش هواشناسی می‌رفتم جلوی تلویزیون می‌ایستادم و ادای مجری‌اش را درمی‌آوردم. 

بزرگ‌تر که شدم، تا همین حالا عاشق گویندگی رادیو آوا شده‌ام. آن هم بخش 2 بامداد تا 6 صبحش. نمی‌دانم زنده است یا نه، ولی اگر من بودم پیشنهاد می‌دادم زنده باشد. دو تا شش صبح می‌رفتم می‌گفتم «حالا آهنگ فلان از فلانی را می‌شنویم» و خودم هم به آهنگ فلان از فلانی گوش می‌دادم. خوش می‌گذشت. کنارش هواشناسی و معرفی کتاب و پیامک‌خوانی را هم ادامه می‌دادم. 

این روزها علاقه‌های عجیبی پیدا کرده‌ام. مثلاً دوست دارم همه‌اش زمین‌شناسی بخوانم. آنقدر که توی ذهنم بود نچسب نیست و اتفاقاً خیلی شیرین است. فرسایش خاک و عوامل موثر بر شدت‌یافتن رواناب شگفت‌انگیز، و پیداکردن مکان مناسب برای ساخت تونل هیجان‌انگیز است.

نمی‌دانم رشته‌ی ابرشناسی وجود خارجی دارد یا نه، ولی اگر داشت من حتماً متقاضی‌اش می‌شدم. بعد یکی‌یکی ابرها را نگاه می‌کردم و پیش‌بینی می‌کردم ابرهای بعدی شبیه چه چیزهایی شکل می‌گیرند. همین امروز یک ابر دیدم که شبیه مرغابی‌ای بود که دراز کشیده است. راستش وقتی به کسی که همراهم بود نشانش دادم، نگاهِ عاقل‌اندرسفیهی بهم انداخت و من هم دیگر نگفتم تازه ابر بغلی‌اش شبیه شتری است که سوار بشقاب پرنده شده. 

شما اگر در آینده اخبار هواشناسی را گوش می‌دادید و دیدید گوینده می‌گوید احتمال دیده‌شدن ابری با شمایل شتر سوار بر بشقاب‌پرنده در آسمان فلان شهر وجود دارد، بدانید من هستم و بهم سلام کنید. من چون خانه‌هایتان دوربین دارم، صدای سلامتان را می‌شنوم. هر روز هم برای شهر خودمان بارش برف را پیش‌بینی می‌کنم و از خدا می‌خواهم ضایعم نکند، او هم روی من را زمین نمی‌اندازد و شهرمان برف می‌بارد. فکر خوبی است، نه؟ هر وقت هم ناراحت بودم، باران سفارش می‌دهم که خیلی جواب است و امتحانش را همین چند روز پیش پس داده. 

داستان از این قرار است که کمی بعدتر از آن ماجرای فیل و این‌ها، اتفاقی افتاد و حقیقتِ اینکه «من و فیلم هیچ جایی در هندوستان نداریم» سیلی‌طور کوبیده شد توی صورتمان و فیل عزیزم برایش مثل روز روشن شد که دیگر خیلی بیخود می‌کند هوای هندوستان کند. 

احتمالاً برایتان قابل حدس باشد که چقدر ناراحت بودیم. حتی من هم که مثلاً فیل را به «غیرمنطقی‌بودن» متهم کردم، زانوی غم بغل گرفتم. راستش توی همچین شرایطی، انتظارِ منطقی‌بودن خودش یک‌جور بی‌منطقی بود. بگذریم. 

کمی بعدتر از همین ناراحتی‌ها، باران بارید. صبحش با ناامیدی اخبار هواشناسی را گوش‌ می‌دادم و دلم باران می‌خواست. شما هم اگر جای من بودید، بعد از اینکه دیدید ابرها شلنگ گرفته‌اند بالای خانه‌تان، می‌زدید زیر هر چه فیل و هند و غم است و تا کمر از پنجره خم می‌شدید و دست‌هایتان را دراز می‌کردید تا هر چه بیشتر قطرات باران را حس کنید. من این را با تمام پنجره‌های خانه امتحان کردم. 

به پنجره‌ی اتاق خودم که رسیدم، یک رنگین‌کمان دیدم از این طرف آسمان تا آن طرفش. همچین رنگین‌کمانی را شب قبلش توی خواب دیده بودم و کلی ذوق کرده بودم، این که دیگر در واقعیت بود.

 من هیچ‌وقت زمان‌بندی خوبی نداشتم، ولی زمان‌بندی خدا و ابر و آسمان خیلی خوب است. من خیلی باادبم ها، ولی خر بودم اگر بعد از این قشنگی‌ها همچنان ناراحت می‌ماندم. می‌خواستم بنشینم و غم بخورم، ولی به‌احترام هفت‌تا رنگ رنگین‌کمان -که خیلی واضح و پررنگ بودند- اجازه‌اش را به خودم ندادم و راضی‌ام که ندادم. البته بماند که تا شب حتی به صدای پای مورچه هم حساس شده بودم و به‌هم می‌ریختم و پدرم می‌گفت هر وقت اعصابت خرد است، اینطور می‌شوی.